Sepanjang setahun aku menternak lemak kat rumah dan aku telah lupakan segala-galanya dengan jayanya. Padahal dalam lima bulan tu aku dah jadi guru ganti. Konon nak mengekalkan semangat kegurusn la sangat... Ceyh. Padahal setiap hari aku tunggu loceng nak balik. Pastu punch card on time pulak tuh. Dan.. Di sekolah sekarang aku masih mengekalkan tabiat tunggu depan mesin punch card. Ha ha. Aku peduli hape.
Perjalanan dari kampung ke sekolah ambil masa dalam sejam lima belas minit kalau melalui persimpangan bukit tagar. Itu pon kalo aku pecut maintain 100km/h la. Kalo lebih tu nauzubillahimindzalik. Kene sound dgn encik laki. Mula-mula ingat nak ulang alik dari kampung ke sekolah.. Tapi bila mengenangkan perjalanan yang agak mengerikan itu memang tak jadi lah. Yang halus ke yang kasar ke memang mintak jaohlaaa. Hu hu. Banyak jugak kes excident dekat jalan-jalan yang akan aku lalui tu. Siang tak pe lagi. Ni sesubuhan.
So. Aku menyewa dengan paan. Setiap jumaat memang aku balik kampung. Kalo balik sekali dengan paan aku patah balik rumah sewa dulu baru balik kampung. Tapi kalo balik sendiri, aku angkut semua baju wangi aku seminggu tu angkut masok kereta siap-siap. Pastu memang aku lah orang pertama duduk depan mesin punch card sambil buat muka tak bersalah. Pastu berderet cikgu-cikgu lain beratur belakang aku. Ha ha. Yang sakit hatinya ade ke sekolah aku hari jumaat balik pukol dua belas dua puluh tengah hari. Hu hu. Hilang separuh nikmat hari jumaat. Ha ha
Dan. Aku set dalam kepala hotak aku sepanjang perjalanan nak balik. BALIK . Lepas jer keluar tol otak aku masih dalam mode balik dan tak perasan aku jalan nak balik ikot laluan balik rumah sewa. Dah sampai separuh jalan baru aku sedar yang aku salah jalan. Punya lah gelabah nak mati aku rasa. Sampai aku pikir nak lawan arus nak patah balik carik exit tadi. Memang panik gelabah la kira nya. Padahal simple je masalah nya. Aku boleh je balik lalu ikot LATAR. Tapi otak aku tak nak berfikir. Puiihhh. Satu lagi problem nya aku berkeras tak nak masok tol laluan ke sungai buaya. Padahal ikot rasional aku boley u turn tanpa bayar pape dekat tol sana. Tapi tu lah masalah nya. Tak set pale hotak betol-betol nak balik mana.
So aku terosssssss jalan tanpa hala tuju sambil membuka aplikasi waze cari jalan balik kampung. Dah la tak pernah set location rumah. Tempoh perjalanan aku bertambah lama sebab jalan ke rawang jem ya ampunnnnnnnnn sebab excident. Nampak la orang dok kalut kat bahu jalan sambil mengenangkan nasib tengok kereta kemek depan belakang. Mintak jaoh laa aku dari pengalaman eksiden yang ngeri- ngeri macam ni.
Oke. Abg waze dah berfungsi. Masalah nya dia bawak aku dating sampai hutan tah mana-mana tah. Lauan yang abg waze bawak macam jalan nak g cameron. Pergh perghhhh. Nak cabut nyawa aku tengok jurang tepi tingkap. Dah la di temani cuma abang-abang lori tanah. Lepas tu diiringi adek-adek monyet kera ungka berok anak beranak laki bini. Hu hu hu. Nak patah balik memang tak berani la. Jalan macam tu. Bawak pulak kereta saga. Dah la aku budak baru nak up bawak kereta besar sebab bertahun aku bawak abang k. Jaoh benor saiz nya.
Aku pon meneroskan perjalanan di jalan-jalan usang sunyi penuh keinsafan berpandukan abang waze. Macam-macam pemandangan aku tengok. Dan.. Aku sampai rumah lambat.. Tah mende la.
So. Lepas ni kalo aku nak balik kene set pale hotak betul-betul nak balik mana.
So. Aku menyewa dengan paan. Setiap jumaat memang aku balik kampung. Kalo balik sekali dengan paan aku patah balik rumah sewa dulu baru balik kampung. Tapi kalo balik sendiri, aku angkut semua baju wangi aku seminggu tu angkut masok kereta siap-siap. Pastu memang aku lah orang pertama duduk depan mesin punch card sambil buat muka tak bersalah. Pastu berderet cikgu-cikgu lain beratur belakang aku. Ha ha. Yang sakit hatinya ade ke sekolah aku hari jumaat balik pukol dua belas dua puluh tengah hari. Hu hu. Hilang separuh nikmat hari jumaat. Ha ha
Dan. Aku set dalam kepala hotak aku sepanjang perjalanan nak balik. BALIK . Lepas jer keluar tol otak aku masih dalam mode balik dan tak perasan aku jalan nak balik ikot laluan balik rumah sewa. Dah sampai separuh jalan baru aku sedar yang aku salah jalan. Punya lah gelabah nak mati aku rasa. Sampai aku pikir nak lawan arus nak patah balik carik exit tadi. Memang panik gelabah la kira nya. Padahal simple je masalah nya. Aku boleh je balik lalu ikot LATAR. Tapi otak aku tak nak berfikir. Puiihhh. Satu lagi problem nya aku berkeras tak nak masok tol laluan ke sungai buaya. Padahal ikot rasional aku boley u turn tanpa bayar pape dekat tol sana. Tapi tu lah masalah nya. Tak set pale hotak betol-betol nak balik mana.
So aku terosssssss jalan tanpa hala tuju sambil membuka aplikasi waze cari jalan balik kampung. Dah la tak pernah set location rumah. Tempoh perjalanan aku bertambah lama sebab jalan ke rawang jem ya ampunnnnnnnnn sebab excident. Nampak la orang dok kalut kat bahu jalan sambil mengenangkan nasib tengok kereta kemek depan belakang. Mintak jaoh laa aku dari pengalaman eksiden yang ngeri- ngeri macam ni.
Oke. Abg waze dah berfungsi. Masalah nya dia bawak aku dating sampai hutan tah mana-mana tah. Lauan yang abg waze bawak macam jalan nak g cameron. Pergh perghhhh. Nak cabut nyawa aku tengok jurang tepi tingkap. Dah la di temani cuma abang-abang lori tanah. Lepas tu diiringi adek-adek monyet kera ungka berok anak beranak laki bini. Hu hu hu. Nak patah balik memang tak berani la. Jalan macam tu. Bawak pulak kereta saga. Dah la aku budak baru nak up bawak kereta besar sebab bertahun aku bawak abang k. Jaoh benor saiz nya.
Aku pon meneroskan perjalanan di jalan-jalan usang sunyi penuh keinsafan berpandukan abang waze. Macam-macam pemandangan aku tengok. Dan.. Aku sampai rumah lambat.. Tah mende la.
So. Lepas ni kalo aku nak balik kene set pale hotak betul-betul nak balik mana.
banyak yang lebih kren DI SINI
ReplyDelete